Zachowania
dewiacyjne występowały zawsze, jednak po wpływem przemian kulturowych i
politycznych stały się bardziej rozpowszechnione i uwydatnione różne w różnym
czasie. Potocznie przyjmuje się, że dewiacja to zachowanie naruszające normy
społeczne. Słowo wywodzi się z języka łacińskiego (devio – schodzę z drogi) i oznacza odchylenie, zboczenie. Pojęcie
rozpowszechniło się w naukach społecznych a głównie w socjologii po II wojnie
światowej jako opozycja wobec patologii oraz dezorganizacji społecznej[1]. Obecnie
dewiacja w ujęciu socjologicznym
rozumiana jest jako postawa i zachowania jednostek i grup społecznych sprzeczne
z ogólnie przyjętymi normami danej zbiorowości[2].
Jednak warto zwrócić uwagę, że zachowania dewiacyjne są zmienne w czasie i
przestrzenni, dlatego nie należy ich definiować zbyt ogólnie. Bardzo ważny jest
kontekst czasowo-przestrzenny oraz kryteria normatywne wybranej społeczności[3]
Bez wątpienia dewiacja jest to zjawisko
zmienne w czasie a jednocześnie ukazanie jak trudno jest
wyznaczyć jej granice. Jednak co współcześnie uznaje się za zachowanie dewiacyjne a co
nie. Jakie dewiacje można zaliczyć jako pozytywne a jakie należy określać
negatywnie. Kto definiuje danego zjawisko jako dewiacje?
Jakie spojrzenie na te same odchylenia społeczne mają przedstawiciele różnych
pokoleń, tym bardziej skrajnych. Dzięki takiemu obrazowi będzie można zauważyć
co i dla kogo jest dewiacją. Myślę, że odpowiedzi na te pytania są subiektywne.
Ale kto to jest dewiant? Tak naprawdę nie
istnieje określony profil dewianta, to społeczna widownia tworzy jego portret i
pokazuje co jest zachowaniem dewiacyjnym a co nie. Becker i Erikson w swoich
rozważaniach wskazują, że to ludzie określają jakie zachowanie jest zachowaniem
dewiacyjnym. W myśl teorii stygmatyzacji, raz nadana etykieta dewianta, jest
trudna do odczepienia. Człowiek do końca życia będzie naznaczony piętnem
dewianta.
 |
| Becker H.S. Outsiderzy…, s.7-18. Kwaśniewski J. Społeczeństwo…, s. 16-21. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz